«και έπεσεν επί πρόσωπον παρά του πόδας του Ιησού ευχαριστών αυτώ»

Αγαπητοί μου  αδελφοί,

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς δίδασκε πανταχού τον λόγο της αληθείας και φώτιζε τις ψυχές των ανθρώπων με τον σωτήριο λόγο Του και θεράπευε εκείνους που έπασχαν από διάφορες σωματικές ασθένειες.

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Κύριος πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα – μέσω της Σαμάρειας και της Γαλιλαίας και καθώς έμπαινε σ’ ένα χωριό – τον συνάντησαν δέκα λεπροί, και αυτοί στάθηκαν από μακριά και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησέ μας !».

Και ο καρδιογνώστης Κύριος, βλέποντας την δυστυχία των δέκα αυτών ανθρώπων τους λέγει: «πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι Ιερείς», και καθώς πήγαιναν να συναντήσουν τους ιερείς, καθαρίστηκαν από την φοβερά αρρώστια της λέπρας, λέπρα και πνευματική.

Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε ότι είχε θεραπευθεί, γύρισε πίσω και με δυνατή φωνή δοξάζει τον Θεό, και το σπουδαιότερο και ποιο συγκινητικό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαρίστησε δια την μεγάλη ευεργεσία που του έκαμε, και αυτός ήταν Σαμαρείτης.

Τότε, είπε ο «ετάζων καρδίας και νεφρούς και τα βάθη των ανθρώπων γινώσκων Κύριος» μα «δέκα καθαρίστηκαν από την ασθένεια, οι άλλοι εννέα πού είναι;». Κανένας απ’ αυτούς  δεν βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει τον Θεό, παρά μόνο ένας ο αλλοεθνής ο Σαμαρείτης. Και ο Μέγας Ιατρός της ψυχής και του σώματος λέγει στον ευγνώμονα εκείνο Σαμαρείτη: «Σήκω και πήγαινε στο καλό, η πίστη σου σε έσωσε».

Η ευγνωμοσύνη είναι αρετή, είναι ένδειξη ευγενικής και αγαθής καρδιάς, η οποία εκδηλώνεται με λόγους και με έργα. Ο ευγνώμων άνθρωπος έχει πλούσια ευγνώμονα αισθήματα. Αγαπά τον ευεργέτη του και ανταποδίδει το καλό, το αγαθό και παροτρύνει με την εκδήλωση του αυτή και τους αγαθούς  ανθρώπους να πράττουν το αυτό, το αυτονόητο, την αγάπη την πάντα νούν υπερέχουσα, κατά τον Απόστολο Παύλο.

Δυστυχώς, σε πολλούς από τους ανθρώπους στις ημέρες μας λείπει η μεγάλη αυτή αρετή, που λέγεται ευγνωμοσύνη. Είναι ξένη και άγνωστη, ως αρχή της ζωής τους. Την θέση της κατέχει η αχαριστία, η οποία είναι αποτέλεσμα της κακίας απαίσια, είναι όλως ελεεινή. Είναι αμαρτία που αμαυρώνει την ψυχή των ανθρώπων, εκείνων που πράττουν την φαύλη και πονηρή αυτή κακία, που είναι έργο του  Διαβόλου.

Ο αχάριστος καταπατεί τον ηθικό νόμο και εμπαίζει τα ιερότερα των ανθρώπων αισθήματα· ο αχάριστος χωρίς καμία εντροπή δύναται να προδώσει και αυτόν ακόμη τον ευεργέτη του, προκειμένου να κερδίσει τον σκοπό του. Ο αχάριστος είναι χειρότερος, είναι σκληρότερος και επιθετικότερος και από αυτά τα άλογα ζώα, τα οποία πολλάκις αναγνωρίζουν την ευεργεσία που τους γίνεται από τους κυρίους τους, και μάλιστα πολλές φορές ανταποδίδουν την ευεργεσία.

Ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή τον Μέγα Ιατρό της ψυχής και του σώματος, τον Κύριο της Δόξης, να εκφράζει το μέγα παράπονό Του δια την αχαριστία, αλλά συγχρόνως και να ελέγχει τους εννέα αχάριστους εκείνους λεπρούς, που δεν επέστρεψαν να ευχαριστήσουν τον ευεργέτη τους.

Αδελφοί μου,

Εάν θέλουμε να ακούσουμε κι εμείς εκείνο που είπε ο Κύριός μας στον ποτέ λεπρό Σαμαρείτη «αναστάς πορεύου, η πίστις σου σέσωκέ σε», ας καταβάλλουμε κι εμείς κάθε προσπάθεια και ας χρησιμοποιούμε κάθε ευκαιρία της παρούσης ζωής δια την πνευματική μας πρόοδο.

Η ευγνωμοσύνη, η αλήθεια, η ευθύτητα, η ειλικρίνεια, η απλότητα είναι γνωρίσματα των Αγίων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι λάμπουν ως φωστήρες εν τω κόσμω «άμεμπτοι και ακέραιοι εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμένης (Φιλιπ. Β΄15).

Έχουμε την ιερή υποχρέωση, ως αδέλφια του Ιησού Χριστού, από τον Οποίο τόσες και τόσες δωρεές λαμβάνουμε καθημερινά, αλλά και ιερή υποχρέωση απέναντι του εαυτού μας, και απέναντι των ανθρώπων με τους οποίους ζούμε, κινούμαστε και συνυπάρχουμε καθημερινά, να ευχαριστούμε τον  δωρεοδότη Κύριο δια ό,τι ευάρεστο ποιεί για εμάς τους ταπεινούς αδελφούς Του.

Αδελφοί μου,

Κατά τους λόγους του Αποστόλου των Εθνών Παύλου «βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν ότι, αι ημέραι πονηραί εισί».

ΑΜΗΝ.  Ο Λ.Κ.Α.Παΐσιος.