«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού»

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Μέγας Διδάσκαλος μας μιλά για τον σπόρο, τον σπόρο εκείνο που πέφτει στην γη με την φροντίδα και την επιμέλεια του γεωργού, και άλλοτε ο σπόρος φυτρώνει, βλαστάνει και καρποφορεί, και άλλοτε παραμένει στην γη, σέπεται και χάνεται.

Με αυτά τα θεία λόγια ο Μέγας Διδάσκαλος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, θέλει να διδάξει στους  ανθρώπους της κάθε εποχής την δύναμη που έχει ο λόγος του Θεού Πατρός, το Άγιο Ευαγγέλιο, το κήρυγμα στην ψυχή τους.

Και ο λόγος του Θεού, το θείο κήρυγμα, το οποίο πρώτος στον κόσμο δίδαξε εν λόγοις και έργοις ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός και έκτοτε  κηρύττει η Εκκλησία, έχει την μεγάλη δύναμη να παράγει μεγάλους και εύχυμους καρπούς της αρετής και της αληθείας και να μεταμορφώνει τον άνθρωπο.

Απαραίτητη, όμως, είναι η καλή διάθεση του ανθρώπου, του ανθρώπου να δεχθεί, αλλά και να ακούσει μετά προσοχής τον θείο λόγο, και τότε ο λόγος του Θεού καρποφορεί και αυξάνει στην ψυχή του καλού και αγαθού ανθρώπου, ενώ απεναντίας, στον αδιάφορο άνθρωπο παρουσιάζεται το θλιβερό κατάντημα  της ξηρασίας και τέλος της πλήρους ακαρπίας.

Ο λόγος του Θεού, η αλήθεια του Ευαγγελίου, έχει την δύναμη να φέρει μεγάλα αποτελέσματα και να  διαμορφώνει αγνές και καθαρές ψυχές, όταν πέσει, βλαστήσει και καρποφορήσει σε ψυχή που έχει καλή προαίρεση, σε ψυχή καλλιεργημένη, και φωτισμένη με το θείο φώς.

Όπως ο λόγος του Θεού, ο δημιουργικός «είπε και εγεννήθησαν» όλα τα κτίσματα και τα δημιουργήματα, έτσι και ο λόγος της σωτηρίας, τον οποίο περιέχει το άγιο ευαγγέλιο, έχει την μεγάλη και σωτήρια εκείνη δύναμη να παράγει νέα δημιουργία πνευματική και να ηρεμεί τον ταλαιπωρημένο  άνθρωπο της κάθε εποχής και ιδιαίτερα αυτής της εποχής που κινείται μέσα στην αδιαφορία και  υπερκατανάλωση.

Ο θείος λόγος, που ο σοφός Σολομών τον παρομοιάζει με παντοδύναμο πολεμιστή που πηδά στο μέσο της γης, ο δε Απόστολος Παύλος τον παρομοιάζει με δίκοπο μαχαίρι, έχει την δύναμη να μεταβάλλει και να δημιουργεί τις ανθρώπινες ψυχές καθαρές, αγνές, μακριά από τα οψώνια της αμαρτίας που γενούν τον πνευματικό θάνατο, τον χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό.

Με το θείο κήρυγμα ο άνθρωπος ελευθερώνεται από τον σκοτισμό και την πλάνη της αμαρτίας και οδηγείται πλησίον του Θεού Πατρός, και γίνεται εργάτης των εντολών Του, και τον δυναμώνει, τον γαληνεύει, τον ειρηνεύει και τον χαροποιεί, στον αγώνα του κατά της αμαρτίας και των παθών. 

Ο Απόστολος Πέτρος, στην πρώτη Επιστολή του, θέλοντας να τονίσει ότι ο λόγος του Κυρίου μένει αιωνίως, λέγει: «αδελφοί μου, τώρα που έχετε καθαρίσει τις ψυχές σας δια της υπακοής στην αλήθεια, δια του Πνεύματος προς μία ειλικρινή αγάπη προς τους αδελφούς, αγαπάτε ο ένας τον άλλο με όλη σας την καρδιά, αφού αναγεννηθήκατε, όχι από σπόρο φθαρτό, αλλά άφθαρτο, δια του λόγου του Θεού, που είναι ζωντανός και αιώνιος, τούτο δε εστί  το ρήμα το ευαγγελισθέν εις υμάς».

Και όμως, αν και εμπερικλείει ο θείος λόγος τόσες αλήθειες, μετά λύπης Του, παρατηρεί ο Κύριος στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, ότι δεν φέρει πάντοτε τους θαυμάσιους καρπούς του. Ο λόγος του Θεού, χθές και σήμερα ο αυτός και στους αιώνες, πάντοτε δεν αναγεννά και δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην κατά Χριστόν ζωή.

Και γεννάται το ερώτημα: «ποία είναι τα αίτια εκείνα της ακαρπίας του λόγου του Κυρίου;». «Ποία είναι τα αίτια εκείνα που ο λόγος του Κυρίου δεν εισέρχεται ως δρόσος αερμών να δροσίσει, να φωτίσει, να στηρίξει και να ενδυναμώσει στην πίστη του Ναζωραίου Χριστού τον αδιάφορο άνθρωπο;».

Η κακή θέληση του ανθρώπου να ακούσει τον λόγο του Κυρίου, δημιουργεί την αδιαφορία – και σκληραίνει την καρδιά του ως την πέτρα, ως το ξηρό χώμα – και τα αγκάθια, δηλαδή την αμαρτία με όλες τις προεκτάσεις  της.

Οι ηδονές του βίου, λέγει ο Κύριος, είναι ωσάν τα αγκάθια που έπνιξαν τον σπόρο, είναι αγκάθια περισσότερο μάλιστα φοβερά και επικίνδυνα, διότι παρουσιάζουν την αμαρτία υπό ένα απατηλό και ελκυστικό ένδυμα. Προβάλλουν την παραστρατημένη και άσωτο ζωή, ως ζωή τέρψεως τάχα, απόλαυσης και χαράς, και εξαπατούν την καρδιά του ανθρώπου. Ο άνθρωπος υπό αυτές τις προϋποθέσεις γίνεται δούλος των παθών του, γίνεται έρμαιο της πλεκτάνης του Διαβόλου και αρέσκεται της φιλαργυρίας, της πλεονεξίας, φαινόμενα και της σημερινής κατάστασης.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ας ανοίξουμε, λοιπόν, και εμείς τα αυτιά μας στην ακρόαση του λόγου του Θεού, όπως τα άνοιξαν και οι σήμερα εορταζόμενοι υπό της Εκκλησίας μας Θεοφόροι Πατέρες, εκείνα τα πάγχρυσα στόματα του λόγου, Νικαίας το καύχημα και της οικουμένης το αγλάϊσμα, και να υπακούσουμε σε όσα ωραία, όσα σεμνά, όσα σωτήρια, όσα αληθή μας δίδαξαν με την σοφή, εν Αγίω Πνεύματι διδασκαλία τους περί της Ορθοδόξου ημών Πίστεως.

«Μακάριοι», λοιπόν είναι εκείνοι που ακούνε το λόγο του Θεού. Εάν ριζώσει, βλαστήσει και καρποφορήσει και στις δικές μας ψυχές ο ανεκτίμητος καρπός, ήτοι ο λόγος του Θεού, ο λόγος της αιωνίας ζωής και αλήθειας, θα τύχουμε και εμείς της μακαρίας και ανεκλαλήτου ζωής στην ουράνιο του Θεού Βασιλεία.

«Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν», μας λέγει Κύριος, ο Θεός ημών, ο Παντοκράτωρ. ΑΜΗΝ.   Ο Λ.Κ.Α.Π.