Αγαπητοί μου αδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ! 

Ο Θεός είναι Πνεύμα: «πνεύμα ο Θεός και τούς προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δεί προσκυνείν».

Η Θεία και ζωογόνος αυτή διδασκαλία κατέρριψε τις παλαιές των παλαιών πλάνες και ύψωσε πλέον τον αληθή βωμό, της αληθούς λατρείας, από την οποία χθές και σήμερα και στους αιώνες αναπέμπεται ο παγκόσμιος ύμνος και η παγκόσμιος δοξολογία προς τον εν Τριάδι Θεώ «Δόξα εν υψίστοις Θεω και επί γης ειρήνη».

Όσο και αν προσπαθεί ο άνθρωπος πολλές φόρες να αντιπαρέλθει αυτή την αιώνια και ανεπανάληπτο Θεία διδασκαλία, βρίσκεται εκτός εαυτού. Είναι πλέον πίστις ακλόνητος στους πιστεύοντας στον Ιησού Χριστό ότι δεν περιορίζεται η παντοδυναμία του Θεού, ούτε το Άγιο αυτού Πνεύμα εν τόπω, διότι το Θείο κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό είναι «άπειρον και ακατάληπτον και τούτο μόνον καταληπτόν η απειρία και η ακαταληψία».

Ο Χριστιανός οπουδήποτε και αν βρίσκεται, δύναται να επικαλεστεί την βοήθεια του Θεού Πατρός των Φώτων και με ταπεινή προσευχή να ζητήσει το έλεος, την χάρη και την ευσπλαγχνία του πανοικτήρμονος Θεού, «παρʼου πάσα δόσις αγαθή, και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν εστίν καταβαίνoν εκ του Πατρός των φώτων».

Οι Ιεροί Ναοί, τα Ιερά Προσκυνήματα, οι Άγιοι Τόποι, έχουν τον προορισμό τους ως τόποι λατρείας και προσευχής, όχι όμως όπως το φαντάζονταν τότε οι Ιουδαίοι, ότι μόνο εν «εκκλησίας ευλογείται ο Θεός».

Η προσευχή με την μεγάλη δύναμή της τραβά και ελκύει τον άνθρωπο, όπως ακριβώς προσέλκυσε και την Αγία Φωτεινή την Σαμαρείτιδα και ισαπόστολο, και η οποία με καρδία καθαρή και ψυχή συντετριμμένη και τεταπεινωμένη είπε στον Κύριο: «Κύριε, δός μοι τούτο το ύδωρ, ίνα μη διψώ, μηδέ έρχωμαι ενθάδε αντλείν».

Τι θαυμασία μεταβολή, οποία μεγάλη χαρά, έφερε ο λόγος του Κυρίου στην διψασμένη εκείνη ψυχή και στις ψυχές των άλλων Σαμαρειτών. Από τότε έως της συντελείας του αιώνος, θα επαναλαμβάνεται το σωτήριο αυτό γεγονός.

Επομένως, όπως το Πνεύμα είναι πανταχού παρόν, έτσι και η προσευχή μπορεί να γίνει οπουδήποτε και σε οποιαδήποτε στιγμή και ώρα, ημέρα ή νύκτα, αρκεί να γίνεται με καθαρή καρδιά και συνείδηση, «εν πνεύματι και αληθεία».

Άλλο τόπος λατρείας και άλλο τρόπος προσευχής· δεν πρέπει να συγχέονται οι όροι. Στον τόπο της λατρείας τελείται η κοινή προσευχή, η ομοκάρδιος, όλων εκείνων που πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, τον αμνόν του Θεού, τον αίροντα τις αμαρτίες του κόσμου.

Όλες οι διψασμένες ψυχές της κάθε εποχής πού προστρέχουν στην πηγή του ζώντος ύδατος, στην Εκκλησία του Αναστάντος Χριστού, ικανοποιούνται, χορταίνουν και χαίρουν εν τω συνδέσμω της  αγάπης τρώγοντες και πίνοντες αξίως το Σώμα και το Αίμα του Εσφαγμένου Αρνίου της Αποκαλύψεως, του Ιησού Χριστού.

Η αναίμακτος θυσία και η προσευχή, δια του Ιερέως Λειτουργού, πάντων των πιστών παρισταμένων, ως μία καρδιά και ως μία ψυχή, πληροί το είναι του Χριστιανού στα πλούσια της θείας χάριτος νάματα, και τον καθαρίζει σώματι και ψυχή από τον ρύπο της αμαρτίας, από το άγχος της ενοχής, από τις τύψεις της συνειδήσεως, από την τυραννία των παθών, από την στενοχώρια και την οδύνη της αμαρτίας, της οποίας αμαρτίας τα οψώνια είναι θάνατος πνευματικός, είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό.

Αυτή την αναίμακτο δωρεά του Θεού προείδε ο Προφήτης  Ησαΐας και προφητικώς προέτρεψε και προτρέπει τους ανθρώπους να προσέλθουν στη πηγή του ζώντος ύδατος, «οι διψώντες, λέγει, πορεύεσθε εφ ύδωρ», διότι ο Πανάγαθος Θεός «έδωκε εν τη ερήμω ύδωρ και ποταμούς,εν τη ανύδρω ποτίσαι το γένος μου το εκλεκτόν».

Μέγα και ιερώτατο το καθήκον και το προνόμιο των χριστανών είναι να προσερχόμαστε στον Ιερό Ναό δια να λατρεύουμε έτσι «εν πνεύματι και αληθεία» τον Θεό, και ενούμενοι δια του  σώματος και αίματος του Υιού Αυτού, να γενόμεθα χριστοφόροι και Θεοφόροι.

Αυτή είναι η «εν πνεύματι και αληθεία» λατρεία, όταν όλες οι εσωτερικές δυνάμεις μας συνδυάζονται στην κοινή προσπάθεια, ώστε η διάνοια να δέχεται και να εννοεί την αλήθεια, η θέληση και η προσοχή μας  να είναι απερίσπαστα δοσμένες στα τελούμενα εν τω Ναώ, στη μόνη κιβωτό της σωτηρίας μας, η καρδιά μας να πλημμυρίζει από ιερά αισθήματα ευγνωμοσύνης και δοξολογίας προς τον λατρευτό μας Κύριο, τον υπέρ υμών παθόντα και ταφέντα και αναστάντα.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η λατρεία και η προσευχή προς τον εν Τριάδι Θεώ είναι αναγκαίες και ενυπόστατες πνευματικές δυνάμεις δια τον άνθρωπο της κάθε εποχής και ιδιαιτέρως αυτής της αλλοπροσάλλου εποχής, η οποία δια των διανοουμένων αυτής αμφισβητεί κάθε όσιον και ιερόν, κάθε τι που αναφέρεται στον Θεό, στον Θεό του φωτός και της χάριτος.

Αυτοί οι άνθρωποι, μακράν της θείας χάριτος και ευλογίας, μακράν του Θεού Πατρός των φώτων, δεν φωτίζονται και δεν καθαρίζονται ψυχή και σώματι από τον ρύπο της αμαρτίας, αλλά ζουν και κινούνται στο σκοτάδι.

Μόνο δια  Ιησού Χριστού και διʼ αυτού μόνον ανυψώνεται, καθαρίζεται και τελειούται ο γήινος άνθρωπος και γίνεται εν Χριστώ Ιησού άγιος, τέλειος, καθώς και ο ουράνιος Πατήρ τέλειος εστί.

Η Σαμαρείτιδα γυναίκα όμως, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, αναλαμβάνει αποστολικό έργο: «μεταφέρει την είδηση για τον Ιησού και προσκαλεί κοντά Του ολόκληρο την πόλιν».

Ας πορευθούμε και εμείς, ως η Σαμαρείτις, παρά το φρέαρ του Ιακώβ, δια να αντλήσουμε από το σωτήριο εκείνο φρέαρ, ύδωρ ζωής αθανάτου, «ίνα μη διψήσωμεν εις τον αιώνα».

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ !       Ο Λ.Κ.Α.Π.