«Καυχόμεθα εν ταις θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονή κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμή» (Ρωμ. 5,3-4) 

Αδελφοί μου,

Στην σημερινή αποστολική περικοπή πού ακούσαμε, ο των εθνών απόστολος Παύλος να μας λέγει - να καυχόμαστε και για τις θλίψεις, γιατί γνωρίζουμε, ότι η θλίψη παράγει σιγά-σιγά, ως μόνιμο και τέλειο έργο της την υπομονή - «εν τη υπομονή κτίσατε τας ψυχάς υμών».

Πρωτού ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, αμαρτήσει, η ζωή του ήταν γεμάτη χαρά και αγαλλίαση. Από την στιγμή όμως πού αμάρτησε και διώχτηκε από τον παράδεισο, η ζωή του ζυμώθηκε με πόνο με θλίψη και δάκρυ. «Είπε Κύρος ο Θεός στον Αδάμ:  «Με λύπη και κόπο θα κερδίζεις την τροφή σου από την γή όλες τις ημέρες της ζωής σου» (Γεν. 3.17).

Έκτοτε ο άνθρωπος συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος, πονά από την πρώτη στιγμή της γεννήσεώς του. Γεννιέται με δάκρυα. Και τα δάκρυα αυτά είναι το πρώτο μήνυμα των θλίψεων όλης της ζωής του. Παντού  δάκρυα. Το ότι υπάρχει πόνος και θλίψη και δάκρυα στη ζωή δεν υπάρχει αμφιβολία.

Η ζωή εκτός του παραδείσου, ονομάστηκε «κοιλάς κλαυθμώνος» (Ψαλμ. 83,7) και πειρατήριον», δηλαδή δοκιμαστήριο (Ιώβ 7,1). Ο Κύριος προειδοποίησε τους μαθητές Του, ότι στον κόσμο αυτό θα δοκιμάσουν θλίψεις, και μάλιστα όχι μόνο θλίψεις γενικές, πού δοκιμάζουν όλοι οι άνθρωποι, αλλά και ειδικές θλίψεις, που προέρχονται από την έχθρα εκείνων των ανθρώπων που δεν πιστεύουν στον Θεό.

Τι ήταν όμως εκείνο που έκανε τους αποστόλους να χαίρονται και να καυχώνται μάλιστα για τις θλίψεις τους; Η φωνή της καθαρής συνείδησής τους, που μαρτυρούσε ότι πάσχουν και υποφέρουν για την μαρτυρία του Ιησού Χριστού. Οι μαθητές του Κυρίου ήταν γεμάτοι από χαρά και αγαλλίαση, εκείνη   ακριβώς την χαρά και την αγαλλίαση πού υποσχέθηκε ο Κύριος για εκείνους που πάσχουν για το ευαγγέλιό Του. «Η Θλίψις υμών η χαρά γεννήσεται».

Αυτή η χαρά και αγαλλίαση πρέπει να διακατέχει και τον κατʼ εικόνα Θεού άνθρωπο της κάθε εποχής, και όλως ιδιαιτέρως τον άνθρωπο αυτής της εποχής, που δυστυχώς περί άλλων τυρβάζει και επιζητεί πράγματα υλικά, πράγματα αλλότρια και όχι πνευματικά και τα οποία πνευματικά πράγματα προσδιορίζουν τον προορισμό και την παρουσία μας εδώ στην γη.

Η χριστιανική πίστη, όπως μας την κατέθεσαν οι άγιοι Απόστολοι και μετʼ αυτών οι Πατέρες της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας μας, της μόνης πηγής σωτηρίας, ρίχνει φώς στις θλίψεις και στις στενοχώριες, και έτσι με το φώς το αληθινό ο πιστός άνθρωπος ξεπερνά, ως άλλος Ιώβ, τις θλίψεις και τις στενοχώριες και οπλίζεται με τα όπλα του φωτός.

Ο άνθρωπος πού πιστεύει στον Χριστό, βλέπει ότι, οι θλίψεις που περνάει είναι ένα είδος δοκιμαστηρίου της πίστης. Όπως δηλαδή το χρυσάφι πού βγαίνει από τα σπλάχνα της γης δεν είναι καθαρό, αλλά είναι ανακατεμένο με διάφορες άλλες ευτελείς ύλες και πού μέσα σε καμίνι με μεγάλη θερμοκρασία καθαρίζεται τελείως από τα διάφορα ξένα επιβλαβή σώματα.

«Ο κατʼ εικόνα Θεού» δια του προπατορικού αμαρτήματος βγαίνει από τα μητρικά σπλάχνα αμαρτωλός και ακάθαρτος και παράλληλα με το προπατορικό αμάρτημα προσθέτει και τις προσωπικές του αμαρτίες και γίνεται περισσότερο αμαρτωλός και ακάθαρτος και γι αυτό έχει ανάγκη καθαρισμού.

Ω! πόσο τρομακτική είναι αυτή η ανωμαλία και πόσο θα έπρεπε να τρέμει ο άνθρωπος όταν αποκαλύπτει μέσα του συναισθήματα αμαρτωλά και ακάθαρτα, συναισθήματα πού δυστυχώς κατατρώγουν τον  εσωτερικό αυτού κόσμο, και τον οδηγούν στην απώλεια και την καταστροφή ψυχής τε και σώματος.

Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Πολλά υποφέρουμε ως χριστιανοί, αλλʼ έχουμε μεγάλες ελπίδες. Κινδυνεύουμε, μας καταδιώκουν, αλλά έχουμε Εκείνον που μας σώζει. Δεν είναι άνθρωπος. Είναι ο Θεός», και συνεχίζει ο Ιερός Πατήρ να λέγει: «όλα τα αγαθά στηρίζονται σε ελπίδες. Πρέπει να έχουμε όμως τέτοια ελπίδα ώστε να καυχόμαστε, να χαιρόμαστε, σαν για πράγματα, πού έχουν πραγματοποιηθεί».

Έτσι σκεπτόμενος ο Χριστιανός αναδεικνύεται ήρωας, πού με όλη την δύναμη της ψυχής του αγωνίζεται με υπομονή να νικήσει όλα τα εμπόδια, θλίψεις στενοχώριες που παρεμβαίνουν στην κατά Χριστό ζωή υπό του διαβόλου και των οργάνων.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η Ιώβειος υπομονή δεν είναι ηττοπάθεια, δεν είναι αδυναμία και ελάττωμα, όπως την κατηγορούν οι  άπιστοι, οι  άθεοι και υλιστές, όλως ιδιαιτέρως αυτή την παγκοσμιοποιημένη εποχή, είναι μια αρετή, είναι  μία μοναδική δύναμη. Είναι μία Δύναμη πού δίνει «ο Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως» σε κάθε  άνθρωπο πού πιστεύει στην αληθινή πίστη, όπως την απεκάλυψε στον κόσμο ο Θεάνθρωπος Ιησούς.

Αυτή η υπερφυσική δύναμη κάνει τον χριστιανό άνθρωπο της κάθε εποχής να καυχάται «εν ταίς θλίψεσι» και να μην λυγίζει, αλλά ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου Ιησού, των Αποστόλων και όλων των Αγίων της Εκκλησίας μας να υπομένει και να νικά τα έργα τα δόλια του μνησίκακου.

Και εμείς, Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σήμερα με πίστη και ελπίδα και περιχαρακωμένοι με την Ιώβειο υπομονή να πολεμήσουμε με όλα τα όπλα του φωτός, πού μας εξοπλίζει ο Θεός, ο Εξουσιαστής και Άρχων της Ειρήνης, τις μεθοδεύσεις του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου, ως έθνος, ως γένος και  ως λαός.

Η πάλη αυτή, κατά τον Απόστολο Παύλο – δεν θα είναι πάλη με ομοίους με εμάς ανθρώπους, πού φέρουν αίμα και σάρκα, όπως εμείς, αλλά θα παλεύουμε με τις φοβερές δαιμονικές δυνάμεις, τις αρχές, τις εξουσίες, τα διαβολικά αυτά τάγματα πού εξουσιάζουν τον κόσμο πού βρίσκεται στο σκοτάδι της αθεΐας στον παρόντα αιώνα μας.

Η χάρις και το έλεος του Παναγάθου Θεού είη μετά πάντων υμών αδελφοί. ΑΜΗΝ   Ο Λ.Κ.Α.Π.